EL POROMPOMPERO

 

Πέρασαν 2 χρόνια κιόλας απο τότε που έκανα την τελευταία μου ανάρτηση.

Σαν χθες μου φαίνεται που έγραφα για τον Grass  και μετά σιωπή για 2 χρόνια.

 Ο γιός μου που ήρθε στον κόσμο μετά απο λίγο καιρό δεν μου άφησε περιθώρια για καμία άλλη ενασχόληση. Τώρα είναι  πλέον ένα παλικαράκι σχεδόν 2 ετών και εγώ βρίσκω σιγά σιγά τους ρυθμούς μου πάλι και επιστρέφω σήμερα αφιερώνοντας αυτό το άρθρο στον μεγάλο ισπανό τραγουδοποιό  αλλά και ηθοποιό MANOLO ESCOBAR που γεννήθηκε σαν σήμερα..

Πέμπτο παιδί απο τα δέκα που είχαν συνολικά ο  Αντόνιο Γκαρθία και η Μαρία Ντελ Κάρμεν Εσκομπάρ. Εμαθε λαούτο και πιάνο πολύ μικρός  και βοηθούσε την οικογένεια του τραγουδώντας σε λαικές φιέστες γύρω απο την περιοχή της Ανδαλουσίας. Εκανε και πολλές  άλλες δουλειές αλλά τελικά τον κέρδισε οριστικά  η τέχνη, ιδιαιτέρως το τραγούδι. 

Ακρως αρρενωπός, με χαρισματικά ξεσηκωτικη φωνή έγινε πασίγνωστος όταν ερμήνευσε  με μεγάλη επιτυχία το 1962 με το τραγούδι El porompompero, μια ρούμπα που έγραψαν  οι Οτσαίτα, Βαλέριο και Σολάνο. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1972, η φήμη του εκτοξεύτηκε με το τραγούδι Y Viva Espana, που έγραψαν δύο Βέλγοι, ο Λέο Κερτς και ο Λέο Ροζεστράτεν. 

Υπήρξε η μεγαλύτερη επιτυχία, με πωλήσεις που ξεπέρασαν τα 10 εκατομμύρια δίσκους.

Κατά τη διάρκεια της πενηντάχρονης καριέρας του, ο Εσκομπάρ εξελίχθηκε στο διασημότερο πρεσβευτή της λαϊκής ισπανικής μουσικής σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ παράλληλα συμμετείχε ως ηθοποιός και σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες.

Ο Εσκομπάρ ήταν φανατικός φίλος της Μπαρτσελόνα και σπάνια έχανε παιγνίδι της.

 Οι «μπλαουγκράνα» τον τίμησαν με το έμβλημα του συλλόγου από χρυσό και διαμάντια, ως αναγνώριση της σπουδαίας καλλιτεχνικής του πορείας και της αγάπης του για την ομάδα.

Τα τελευταία χρόνια ο Μανόλο Εσκομπάρ έπασχε από καρκίνο και είχε νοσηλευτεί πολλές φορές.Τελικά  έφυγε τον Οκτώβριο του 2013 ενώ βρισκόταν στο σπίτι  με την πολυαγαπημένη του  σύζυγο, την Γερμανίδα Ανίτα Μάρξ.

Günter Grass: ΓΚΙΝΤΕΡ ΓΚΡΑΣ

 
 Σαν σήμερα πριν 14 χρόνια είχα αναλάβει να παρουσιάσω σ'ενα συνέδριο στην Νυρεμβέργη συνοπτικά  το έργο του τεράστιου κατ'εμέ Γκίντερ Γκράς, που δυστυχώς παρ'όλο που βραβεύτηκε με το βραβείο Νόμπελ  παραμένει ακόμα και για πολλούς Γερμανούς άγνωστος.
 Μέγας ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, γλύπτης και γραφίστας, η φωνή της μεταπολεμικής Γερμανίας, όπως αποκαλείται. Θεωρείται μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της γερμανόφωνης λογοτεχνίας, βραβευμένος με Νόμπελ το 1999.
Ο Γκίντερ Γκρας (Gunter Grass) γεννήθηκε στο Ντάντσιχ (σημερινό Γκντανσκ της Πολωνίας) 16 Οκτωβρίου  του 1927 από γερμανό πατέρα και πολωνή μητέρα. Μαθητής Γυμνασίου τη δεκαετία του ’30 εισέρχεται στη νεολαία του Ναζιστικού Κόμματος. Στρατεύεται στα 16 του και τραυματίζεται σε μάχη το 1945, λίγο πριν από την παράδοση του Γ’ Ράιχ.
Μετά το τέλος του πολέμου εργάστηκε για τα προς το ζην ως αγρότης και ανθρακωρύχος, σπουδάζοντας παράλληλα καλές τέχνες. Πολυσύνθετο ταλέντο, ασχολήθηκε με τη γλυπτική και τη γραφιστική, προτού κάνει την πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα το 1956, τυπώνοντας ο ίδιος την παρθενική του ποιητική συλλογή.
Παγκόσμια γνωστός έγινε το 1959 με το μυθιστόρημά του «Το τενεκεδένιο Ταμπούρλο» (εκδ. Οδυσσέας), ένα σατιρικό πανόραμα της γερμανικής πραγματικότητας στο πρώτο ήμισυ του αιώνα μας, που έγινε και κινηματογραφική ταινία από τον συμπατριώτη του Φόλκερ Σλέντορφ. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα «Γάτα και Ποντίκι» (εκδ. Διογένης) και «Σκυλίσια Χρόνια» (εκδ. Διογένης), που συμπλήρωσαν την «Τριλογία του Ντάτσιχ», με την οποία εδραίωσε τη φήμη του.
Βαθύτατα πολιτικοποιημένος, ο Γκύντερ Γκρας αναμίχθηκε έντονα στη γερμανική πολιτική τη δεκαετία του ’60 υπό τη σημαία των σοσιαλδημοκρατών του Βίλι Μπράντ. Από τότε έχει δημοσιεύσει πολλά δοκίμια και λόγους, ονειρευόμενος μία Γερμανία χωρίς φανατισμούς και ολοκληρωτικές ιδεολογίες. Αντιτάχθηκε σθεναρά στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία το 1999, όπως και στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003.
Στην Ελλάδα είναι αρκετά γνωστός, καθώς πολλά έργα του βρίσκονται στα ράφια των βιβλιοπωλείων, ενώ άρθρα με την υπογραφή του βρίσκονται συχνά στις στήλες των ελληνικών εφημερίδων. Εκτός από την «Τριλογία του Ντάντσιχ», στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του: «Η Πρόβα της εξέγερσης των Πληβείων» (εκδ. Δωδώνη), «Ο κατακλυσμός» (εκδ. Δωδώνη), «Ο Μπουτ το Ψάρι» (εκδ. Οδυσσέας), «Ένα Ευρύ Πεδίο» (εκδ. Οδυσσέας ) και «Δυσοίωνα Κοάσματα» (εκδ. Οδυσσέας).
Το 1999 γίνεται ο έβδομος γερμανός, που βραβεύεται με Νόμπελ Λογοτεχνίας. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το δοκίμιο «Ο αιώνας μου» (εκδ. Οδυσσέας), μια ματιά στην ιστορία του 20ου αιώνα που φεύγει. Με το πιο πρόσφατο μυθιστόρημά του «Σαν τον κάβουρα» θίγει ένα θέμα ταμπού για τους γερμανούς: Τη βύθιση από ρωσικό υποβρύχιο του μεταγωγικού «Βίλχελμ Γκούστλοφ», που μετέφερε γερμανούς στρατιώτες πίσω στην πατρίδα, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

 

ΠΗΓΗ: Wikipedia, Das Leben von Grass.

Στις 25 του Σεπτέμβρη του 1849, ο γενναιότερος των γενναίων, πεθαίνει ξεχασμένος, τυφλός και πάμφτωχος.

 Το λιγότερο φόρο τιμής που έχουμε να αποτίσουμε, σε αυτούς που ανιδιοτελώς μας χάρισαν την Ελευθερία μας είναι να τους θυμόμαστε που και που γιατί ο λαός που ξεχνάει την ιστορία του, χάνει την ταυτότητα του.

Σαν σήμερα 25 του Σεπτέμβρη του 1849 πέθανε ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ο Τουρκοφάγος (1782-1849).

Ο Νικηταράς ήταν Αρκάς. Γεννήθηκε στο χωριό Τουρκολέκα της Μεγαλόπολης το 1782 και πατέρας του ήταν ο κλέφτης Σταματέλος Τουρκολέκας. Η μητέρα του Σοφία Καρούτσου ήταν αδελφή της γυναίκας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Ο Νικηταράς λοιπόν ήταν ανιψιός του Γέρου του Μωριά. Κατά μία άλλη εκδοχή, ο Νικηταράς γεννήθηκε το 1784 στο χωριό Νέδουσα Μεσσηνίας, ένα μικρό χωριό στους πρόποδες του Ταΰγετου, προς την μεριά του Μιστρά, 25 περίπου χιλιόμετρα από την Καλαμάτα. Έτσι κι αλλιώς, τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στο χωριό του πατέρα του, στο χωριό Τουρκολέκα του Δήμου Φαλαισίας της επαρχίας Μεγαλουπόλεως, του Νομού Αρκαδίας. Εντεκάχρονος, βγήκε στο αρματολίκι ακολουθώντας τον πατέρα του. Αργότερα εντάχθηκε στο «μπουλούκι» του περίφημου κλέφτη Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη. Κοντά του έμαθε τα μυστικά της πολεμικής τέχνης, ξεχωρίζοντας για την ανδρεία και την ευρωστία του. Ήταν ψηλός, μελαχρινός, πρώτος στο πήδημα και γρήγορος στο τρέξιμο. Η αλληλοεκτίμηση και η φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ του Καπετάνιου και του Νικηταρά, οδήγησαν τελικά στον γάμο του  με την κόρη του Ζαχαριά, την  Αγγελίνα. Το 1805, στο μεγάλο διωγμό των κλεφταρματολών, ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους και ο Νικηταράς ακολούθησε τον θείο του Θ.  Κολοκοτρώνη στην Ζάκυνθο. Έκτοτε,  δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Την αφοσίωση του Νικηταρά προς τον θείο του ο λαός την είπε με δύο λόγια. « Μπροστά πηγαίνει ο Νικηταράς και πίσω ο Κολοκοτρώνης»  αλλά και θέλοντας να τονίσουν την στενή και άρρηκτη σχέση των δύο ανδρών έλεγαν: « Η κεφαλή ήτο του Κολοκοτρώνη και η χειρ του Νικηταρά ».

Εκείνο τον καιρό τα Επτάνησα τα εξουσίαζαν οι Ρώσοι. O Νικηταράς εντάχθηκε στο ρωσικό στρατό και με το τάγμα του πολέμησε εναντίον του Ναπολέοντα στην Ιταλία. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ζάκυνθο και υπηρέτησε αυτή την φορά τους Γάλλους, που στο μεταξύ είχαν καταλάβει το νησί με την συνθήκη του Τίλσιτ. Στις 18 του Οκτώβρη του 1818  – ενώ βρισκόταν στην Καλαμάτα – μυήθηκε στη Φιλική εταιρεία από τον Ηλία Χρυσοσπάθη. Με συντροφιά τον Αναγνωσταρά και αργότερα τον Δ. Πλαπούτα, περιόδευσε την Πελοπόννησο κατηχώντας πολλούς στο μεγάλο μυστικό και ετοιμάζοντας τον λαό για τον επερχόμενο ξεσηκωμό.  Με την έκρηξη της επανάστασης, μαζί με τον θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και άλλους οπλαρχηγούς μπήκε στην Καλαμάτα, στις 23 του Μάρτη του 1821. Είχε ενστερνισθεί βαθιά τις απόψεις και τα σχέδια του θείου του και πήρε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις για την κατάληψη της Τρίπολης που τότε ήταν το Διοικητικό κέντρο των Οθωμανών στην Πελοπόννησο. Στις 12-13 του Μάη επικεφαλής 800 ανδρών συμμετείχε στην νικηφόρα μάχη στο Βαλτέτσι. Αμέσως μετά και ενώ κατευθυνόταν προς το Ναύπλιο με 200 μόλις άντρες, προέκυψε η ανάγκη να αντιμετωπίσει στα Δολιανά, ισχυρή Τουρκική δύναμη 6.000 ανδρών υπό τον Κεχαγιάμπεη, υποστηριζόμενη και από πυροβόλα. Ήταν 18 του Μάη του 1821. Εκεί απέδειξε στο έπακρο τον ηρωισμό του και την σπάνια στρατιωτική του αρετή και ικανότητα. Κατάφερε να τους προξενήσει τεράστια  καταστροφή και σχεδόν να τους αποδεκατίσει.

Έντρομοι οι Τούρκοι σκορπίστηκαν στις γύρω ρεματιές για να γλυτώσουν, εγκαταλείποντας τα ζώα και τα πυροβόλα τους στα χέρια των Ελλήνων. Ο Νικηταράς, βλέποντας τους να φεύγουν τους φώναζε : « Σταθήτε Πέρσαι να πολεμήσωμε» και μάλιστα τους αποκαλούσε Περσιάνους. Αν στη μάχη στο Βαλτέτσι διακρίθηκε για την ανδρεία του, στην μάχη των Δολιανών, η ιστορία τον πήρε στα φτερά της. Οι επευφημίες των συντρόφων του έφτασαν ίσαμε τα ουράνια και για πρώτη φορά, βγαλμένο απ᾽τις καρδιές των συναγωνιστών του, ακούστηκε το παρατσούκλι που θα τον συνόδευε σε όλη του την ζωή. Με αυτό πέρασε στην ιστορία. Με αυτό έμεινε στη συνείδηση και την ψυχή των Ελλήνων.

Συγκεκριμένα μετά την μάχη στα Δερβενάκια, συγκεντρώθηκαν τα λάφυρα σε τεράστιους σωρούς. Αξιωματικοί και στρατιώτες μαζεύτηκαν για την μοιρασιά. Κάποιοι πρόσεξαν πως ένας συναγωνιστής τους έλειπε από την συντροφιά. Ήταν ο Νικηταράς.Παρά την άρνηση του να πάρει κι αυτός κάποια λάφυρα, στο τέλος και μετά από την επιμονή των συντρόφων του, πήρε μια σέλα, μια ταμπακέρα ξυλόγλυπτη κι ένα σπαθί. Την σέλα χάρισε αμέσως σε συμπολεμιστή και φίλο του. Την ταμπακέρα, την έστειλε στην γυναίκα του Αγγελίνα με το σημείωμα « Την στέλνω σε σένα που αγαπώ ύστερα από την Πατρίδα. Λάβε την για να με θυμάσαι». Το ξίφος το έστειλε στην Ύδρα για τις ανάγκες του στόλου. Οι πρόκριτοι όμως του νησιού, το επέστρεψαν λέγοντας ότι το σπαθί αυτό, μόνον όταν το κρατεί το χέρι του Νικηταρά έχει αξία. Την ίδια εποχή – λέγεται – ότι χάρισε ένα μικρόσωμο άλογο χωρίς ουρά στον λαϊκό στιχουργό του αγώνα Τσοπανάκο ενώ σε κάποιο νησί πρότεινε κι έστειλαν μια καμήλα. Οι νησιώτες που δεν είχαν ξαναδεί τέτοιο ζώο, ύστερα από σκέψη πολλή και με την σύμφωνη γνώμη του γεροντότερου, αποφάσισαν πως πρόκειται για « χιλιόχρονο λαγό ».

Η αφιλοκέρδεια και η ανιδιοτέλεια του Νικηταρά έμεινε παροιμιώδης. Ποτέ δεν ζήτησε και ποτέ δεν πήρε. 

Η φτώχεια και η τύφλωσή του τον οδήγησαν τελικά στην επαιτεία. Με εντολή της αρχής που όριζε τα πόστα επαιτείας στον Πειραιά, του όρισαν μια θέση κοντά στην σημερινή εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπαν να στέκεται εκεί κάθε Παρασκευή.

 

ΠΗΓΗ: ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΡΧΕΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

Ο παραδοσιακός χαιρετισμός του διημέρου της Πρωτοχρονιάς είναι «Shanah Tovah»

 (Σανά Τοβά = Καλή Χρονιά).

 

«Ρος Χασανά» στα Εβραϊκά. Είναι κινητή εορτή, εκ του λόγου ότι το εβραϊκό ημερολόγιο είναι σεληνοηλιακό.     

Ο εορτασμός είναι διήμερος και ξεκινά το δειλινό της πρώτης ημέρας του μήνα Τισρί (24 Σεπτεμβρίου το 2014, σύμφωνα με το Γρηγοριανό Ημερολόγιο) και λήγει το σούρουπο της μεθεπομένης ημέρας (26 Σεπτεμβρίου  σύμφωνα με το Γρηγοριανό Ημερολόγιο). Το Εβραϊκό σύστημα χρονολόγησης έχει ως αφετηρία του το έτος 3.761 π.Χ, το υποτιθέμενο έτος κτήσεως του κόσμου από τον Θεό. Άρα, από σήμερα οι Εβραίοι γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά του έτους 5.775 από της κτήσεως του κόσμου.
Η Εβραϊκή Πρωτοχρονιά έχει έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα, σε αντίθεση με τον κοσμικό χαρακτήρα της πρωτοχρονιάς των χριστιανών. Είναι περίοδος προσευχής και μετάνοιας για τον πιστό, που πρέπει να ζητήσει συγχώρεση από συγγενείς και φίλους για τις αμαρτίες του της χρονιάς που φεύγει. Στις συναγωγές διαβάζεται η ιστορία του γενάρχη των Ιουδαίων Αβραάμ και ακούγεται ο μελαγχολικός και θρηνητικός ήχος του σοφάρ, ενός τελετουργικού οργάνου από κέρας κριαριού, που υπενθυμίζει στους πιστούς το περιστατικό της θυσίας του Αβραάμ και τους καλεί σε πνευματική επαγρύπνηση.
Οι Εβραίοι γιορτάζουν την πρωτοχρονιά τρώγοντας ένα ειδικά φτιαγμένο τσουρέκι (challah), που συμβολίζει τη συνέχεια της ζωής, καθώς και μήλα βουτηγμένα σε μέλι, για να είναι γλυκό και υγιές το νέο έτος. Το τραπέζι περιλαμβάνει γεύματα με σπανάκι, μαυροφάσουλα, χουρμάδες, κολοκύθια και πράσο, τροφές που αναφέρονται στο Ταλμούδ. Το ποτό που κυριαρχεί είναι το κρασί.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΙ "ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΟΣ"

 

 Δεν θα μπορούσα  σήμερα να μην αναφερθώ στην γέννηση ενός απο τους κορυφαίους συγγραφείς όλων των εποχών, στην γέννηση του Λέων Τολστοι.
 Το εκπληκτικό έργο του ΑΝΝΑ ΚΑΡΕΝΙΝΑ. αποτέλεσε σταθμό τόσο για τις σπουδές μου, όσο και για την θεώρηση των πραγμάτων στην μετέπειτα ενασχόληση μου με την λογοτεχνία αλλά και την ίδια την ζωή.
 Οι ιδέες του αποτέλεσαν το πνευματικό σημείο αναφοράς τόσο της εύπορης τάξης όσο και του απλού λαού.
 Ο κόμης Λεβ Νικολάγεβιτς Τολστόι, γνωστός στο ελληνικό κοινό ως Λέων Τολστόι, γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου  1828  στη Γιάσναγια Πολιάνα της Ρωσίας από αριστοκρατική οικογένεια. Ορφάνεψε, όμως, προτού κλείσει τα δέκα του χρόνια και από πατέρα και από μητέρα.
Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Καζάν ανατολικές γλώσσες και νομικά, μα δεν πήρε το δίπλωμά του. Ήταν φύση ανήσυχη, γεμάτη σχέδια και αναμορφωτικές ιδέες, επηρεασμένος από τη Γαλλική Επανάσταση. Θέλησε να ανυψώσει τους Ρώσους χωρικούς και να μορφώσει τα παιδιά τους. Ίδρυσε, μάλιστα, και σχολείο και εξέδωσε παιδαγωγικό περιοδικό με τον τίτλο «Γιάσναγια Πολιάνα».
Έχοντας μεγάλα χρέη από τη χαρτοπαιξία, αποφάσισε να καταταγεί στο στρατό. Πήρε μέρος στον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-1856), όπου γνώρισε την ψυχή του ρώσου στρατιώτη και τη φρίκη του πολέμου. Στη συνέχεια επιχείρησε δύο ταξίδια και γυρίζοντας στη Ρωσία, παντρεύτηκε (1862), έκανε οικογένεια κι έζησε ευτυχισμένος «σαν πατριάρχης», όπως έγραψε ο ίδιος. Με την κατά 16 χρόνια μικρότερη σύζυγό του Σοφία Μπερς απέκτησε 13 παιδιά. Την περίοδο εκείνη έγραψε τα δύο αριστουργήματά του «Πόλεμος και Ειρήνη» (1869), το οποίο ζωντανεύει τη Ναπολεόντεια εποχή και την «Άννα Καρένινα» (1877), ένα δυνατό ψυχογραφικό και οικογενειακό δράμα.
Η ανησυχία του, όμως, ταράζει και πάλι τη ζωή του. Είχε τύψεις που ζούσε μέσα στα πλούτη, ενώ τόσοι άλλοι δυστυχούν. Θέλει να τα αφήσει όλα, περιουσία, οικογένεια, δόξα και να ζήσει απλά, σύμφωνα με τις ιδέες του. Τότε γράφει τα έργα του με τα μεγάλα προβλήματα και τις υψηλές ηθικές αρχές της αγάπης, της καλοσύνης και της συμπόνοιας: «Πάτερ Σέργιος» (1898), "Σονάτα του Κρόιτσερ" (1889), «Κύριος και δούλος» (1895) και «Ανάσταση» (1899). Έγραψε, ακόμα, ένα δραματικό έργο, «Το κράτος του ζόφου» (1886) κι ένα θαυμάσιο μεγάλο διήγημα «Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς» (1866).
Το 1910 αποφασίζει να εγκαταλείψει τα «εγκόσμια», να τα αρνηθεί όλα και να ζήσει μία απλή ζωή μέσα στη φύση. Μα είναι πια 82 ετών και η υγεία του κλονίζεται. Στις 20 Νοεμβρίου ο σπουδαίος ρώσος συγγραφέας, «ο γίγας της ρωσικής γης», όπως τον αποκαλούν, άφησε την τελευταία του πνοή στη σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης Αστάκοβο της Ρωσίας.
Η ζωή του Τολστόι χαρακτηρίστηκε από μεγάλες αντιθέσεις, καθώς τα πρώτα άσωτα χρόνια της αριστοκρατίας τα διαδέχτηκε η ριζοσπαστική μεταστροφή του προς την άρνηση του πλούτου, τη φιλανθρωπία και προς έναν ιδιόμορφο ειρηνιστικό και χριστιανικό αναρχισμό, που έτυχε θαυμασμού από προσωπικότητες όπως ο Μαχάτμα Γκάντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και επισφραγίστηκε με τον αφορισμό της Ρωσικής Εκκλησίας.

Αποφθέγματα - Γνωμικά - Ρήσεις

• «Αν θες να βρεις παράδειγμα προς μίμηση, θα πρέπει να ψάξεις μεταξύ των απλών, ταπεινών ανθρώπων. Πραγματικό μεγαλείο έχουν μόνο όποιοι δεν αυτοδιαφημίζονται και δεν θεωρούν τον εαυτό τους σπουδαίο.»
• «Ασήμαντοι άνθρωποι είναι εκείνοι που δέχονται τις απόψεις των άλλων, χωρίς να τις επεξεργάζονται οι ίδιοι.»
• «Δεν υπάρχει αληθινή ηδονή, εκτός από εκείνη που δίνει η δημιουργικότητα. Είτε φτιάχνει κανείς μολύβια, είτε μπότες, είτε ψωμί, είτε παιδιά. Χωρίς δημιουργία δεν υπάρχει αληθινή ευχαρίστηση.»
• «Ένας λόγιος γνωρίζει πολλά βιβλία, ένας άνθρωπος μορφωμένος έχει γνώσεις και δεξιότητες, ένας άνθρωπος φωτισμένος καταλαβαίνει το νόημα και τον σκοπό της ζωής του.»
• «Οι ευτυχισμένοι γάμοι δεν έχουν ιστορία.»
• «Τα μόνα έθνη που μπορεί να ονομάζονται ιστορικά είναι αυτά που αναγνωρίζουν τη σπουδαιότητα και την αξία των θεσμών τους. »

ΠΗΓΗ: wikipedia, san shmera. gr, greekbooks.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!

 

Δεν λατρεύω τον Αύγουστο μόνο επειδή είναι ο γενέθλιος μήνας μου αλλά επειδή είναι μήνας διακοπών, χαράς, γέλιου και πολύ φαγητού για όλο τον κόσμο.

Οι αρχαίοι τον αποκαλούσαν : Συκολόγο, Τραπεζοφόρο και Διπλοχέστη, αναφέρονται κυρίως στην αφθονία των καρπών του: «Αύγουστε καλέ μου μήνα να ‘σουν δυο φορές το χρόνο». Ενώ οι δώδεκα πρώτες ημέρες του Αυγούστου ονομάζονταν και «μερομήνια» γιατί έλεγαν ότι προλέγουν τον καιρό: «κάθε ημέρα κι ένας μήνας». Οι μέρες αυτές ήσαν επίσης γνωστές και ως «δρίμες». Τις μέρες αυτές δεν έπρεπε να πάει κάποιος στη θάλασσα για μπάνιο, ούτε να πλύνεις, ούτε να κόψεις σταφύλια και σύκα.

Παρ' όλα αυτά, όσο κι αν τον Ιούλιο «ο Αηλιάς κόβει σταφύλια και η Αγιά Μαρίνα σύκα», ο ερχομός του Αυγούστου δεν μας αφήνει να ξεχάσουμε ότι «από Μάρτη καλοκαίρι, κι από Αύγουστο χειμώνας»!

Σε μερικές περιοχές θεωρούνταν ότι οι μέρες του Αυγούστου συμπίπτουν με την «εώα επιτολή» του Σείριου, την ανατολή δηλαδή του λαμπρότερου άστρου της νύχτας λίγο πριν από την ανατολή του Ηλιου.

    «Ο Σείριος είναι το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός  και η εώα επιτολή του σ’ αυτή τη χρονική περίοδο είχε συνδεθεί στην αρχαιότητα με τα κυνικά καύματα (τα dies caniculariae των Λατίνων), δηλαδή με τις θερμότερες ημέρες του έτους, τα οποία καύματα οι αρχαίοι απέδιδαν στην επί πλέον αύξηση της θερμοκρασίας από την υποτιθέμενη προσθήκη της ακτινοβολίας του Σείριου στην ακτινοβολία του Ήλιου».    
— Μάνος Δανέζης & Στράτος Θεοδοσίου

 Σύμφωνα με το αττικό ημερολόγιο ο Αύγουστος ήταν ο δεύτερος μήνας του έτους και ονομάζονταν Μεταγειτνίων  διάρκειας 29 ημερών που αντιστοιχεί με το χρονικό διάστημα από 24 Ιουλίου έως τις 22 Αυγούστου. Ο Αύγουστος, κατά το παλαιό ρωμαικό  ημερολόγιο, ήταν ο έκτος μήνας και  ονομάζονταν Sextilis και είχε 31 ημέρες, ευθύς εξ αρχής από την εγκαθίδρυση του Ιουλιανού ημερολογίου το 45 π.Χ. (έτος 709 από κτίσεως Ρώμης). 

Το έτος 8 π.Χ ο Αύγουστος Καίσαρας του έδωσε το όνομά του χωρίς την προσθήκη μίας ημέρας από τον Φεβρουάριο (όπως λανθασμένα αναγράφεται σε ορισμένες αναφορές). Λέγεται ότι ο Αύγουστος έβαλε τον μήνα σε αυτή την θέση, για να τιμήσει τον θάνατο της  Κλεοπάτρας, η οποία, όπως λέγεται, έθεσε τέλος στη ζωή της στις 12 Αυγούστου του 30 π.Χ. αν και ο ακριβής λόγος του θανάτου της καλύπτεται από μυστήριο. 

 

 Κατά το Βυζαντινό ημερολόγιο που ακολουθεί ακόμη και σήμερα η Εκκλησία μας  και το οποίο αρχίζει τον Σεπτέμβριο  ήταν ο τελευταίος μήνας του χρόνου κι έτσι 31 Αυγούστου γιορτάζονταν ως παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

 Οχι μόνο οι Αρχαίοι τελούσαν μεγάλους εορτασμούς αυτό τον μήνα προς τιμήν πολλών θεών, αλλά και εμείς τιμάμε την Παναγία  μας, νηστεύουμε  και ονομάζουμε «δεκαπενταύγουστό», το πρώτο δεκαπενθήμερο του μήνα πριν από την εορτή της. Μετά όμως, ανήμερα  και μέχρι το τέλος του καλοκαιριού  έχουμε γιορτές και πανηγύρια σε όλη την Ελλάδα.

 

 

Πηγές: Wikipedia

Ελλήνική Λαογραφία:Ο Αύγουστος

LA NEGRA

LA NEGRA

Αξίζει να αναφέρουμε οτι σαν χθές πριν 79 χρόνια γεννήθηκε η μεγάλη τραγουδοποιός της Αργεντινής Mercedes Sosa. Απο σήμερα και για ένα χρόνο που θα συμπληρωθούν 80 χρόνια απο την γέννηση της ξεκινούν φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο που είναι αφιερωμένα αποκλειστικά σ'αυτήν.
Η Σοσα γεννήθηκε στο Σαν μιγκέλ ντε τουκουμάν, στις 9 Ιουλίου 1935. Το 1950 κέρδισε σε έναν διαγωνισμό και μερικά χρόνια αργότερα ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ, με τίτλο La Voz de la Zafra. Σύντομα άρχισε να ερμηνεύει σε φεστιβάλ και καθιερώθηκε ως εκπρόσωπος του κινήματος (nuevo cancionero).Ο πρώτος της δίσκος ήταν η συλλογή λαϊκων τραγουδιών, με τίτλο Canciones con Fundamento.
Το 1967 η Σόσα έκανε περιοδείες στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, με μεγάλη επιτυχία. Συνεργάστηκε με ισπανόφωνους και άλλους διεθνείς καλλιτέχνες. Το 1979 συνελήφθη από την στρατιωτική χούντα του Χόρχε Βιδέλα και απελευθερώθηκε μόνο έπειτα από διεθνή παρέμβαση.(Η Μερσέντες Σόσα είναι τόσο αληθινή πατριώτισσα που ενώ τραγούδαγε τη συνέλαβαν πάνω στη σκηνή. Και αυτό επειδή με τα κομμάτια της μιλούσε για την καταπίεση του λαού και το όραμα της ελευθερίας. Εκτός όμως από τη σύλληψή της αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα της ­ αφού απειλούσαν ότι θα τη δολοφονήσουν ­ και να ζήσει εξόριστη ως το 1982. «Τότε επέστρεψα στην πατρίδα μου και τον ίδιο μήνα (σ.σ.: Φεβρουάριο) δόθηκε μια συναυλία όπου η αγάπη του κόσμου απέναντι στο πρόσωπό μου ήταν μοναδική»). Αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι  και στη Μαδρίτη καθώς η μουσική της απαγορεύτηκε στην ίδια της την πατρίδα.
O δεύτερός της σύζυγος απεβίωσε το 1978. Το 1982 επέστρεψε στην Αργεντινή και από τη δεκαετία του 1990 πραγματοποίησε συναυλίες στο εξωτερικό.
Η Σόσα ήταν πρέσβειρα καλής θέλησης της UNESCO για την Λατινική Αμερική και την Καραϊβική.
Έχει συνεργαστεί και με Έλληνες ερμηνευτές όπως την Φαραντούρη, την Μουσχουρη και τον Σαββόπουλο.
Η καριέρα της διήρκεσε 4 δεκαετίες. 
Έγινε γνωστή ως "η φωνή των ανθρώπων χωρίς φωνή".

Η ίδια για τον εαυτό και τα συναισθήματα  της: «Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κλαίει με τα λατινοαμερικανικά τραγούδια. Είτε αυτά είναι τα δικά μου είτε είναι τραγούδια άλλων συνθετών και ερμηνευτών. Κλαίω κάποιες φορές ακόμη και πάνω στη σκηνή. Και αυτό δεν οφείλεται στον ρομαντισμό ή στην ευαισθησία που κρύβουν τα κομμάτια, αλλά λόγω των πολιτικών-κοινωνικών καταστάσεων που έχουν δημιουργηθεί στο παρελθόν στην πατρίδα μου ή υφίστανται ακόμη σε άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής. Πιστεύω τελικά ότι και την πατρίδα μου αγαπώ και μια αληθινή Αργεντίνα είμαι».

Πηγές: Wikipedia, Βήμα on line