Εμβληματική φυσιογνωμία της γαλλικής διανόησης.

 Δεν είχα σκοπό να αναρτήσω κάτι στο blog μου σήμερα, αλλά ανοίγοντας το google παρατήρησα την φιγούρα μιας όμορφης κυρίας και μετακινώντας τον κέρσορα επάνω της μου έβγαλε "106 γενέθλια της Σιμόν Ντε Μποβουάρ", φυσικά δεν το γνώριζα, αλλά μιας και το έμαθα θεώρησα χρέος μου να αφιερώσω ένα άρθρο στο κατα κοινή ομολογία  υπέροχο ζεύγος Σάρτρ- Μποβουάρ.

 Η πολύπτυχη προσωπικότητα της γυναίκας-θρύλου θα μείνει φάρος στο πώς το ιδιωτικό μετατρέπεται σε δημόσιο και αντίστροφα: πρόκειται στην ουσία για μια γυναίκα δυναμική, κυριευμένη από πόθο για γνώση και ελευθερία, η οποία πάλεψε ενάντια σε κάθε σύμβαση και έζησε με μεγάλη ένταση.

H Μποβουάρ γνώρισε τον Σάρτρ στα 21 της όταν σπούδαζε στην Σορβόννη, ήταν ο μαναδικός φοιτητής που είχε υψηλότερους βαθμούς απο την ίδια. Ο δυνατός νους της και η γοητεία της τον εντυπωσιάζουν, όπως και όλους τους υπόλοιπους άλλωστε και αυτή ενδίδει πολύ σύντομα στον τεράστιο "ανθρωπάκο", όπως τον αποκαλούσε.

Έγιναν αιώνιοι εραστές και μέσα απο την επικίνδυνη σχέση της ελεύθερης συμβίωσης τους προκάλεσαν τα ήθη της εποχής.

Επικίνδυνη βέβαια για τους άλλους, αφού οι δύο τους επιδίδονταν στη σεξουαλική εκμετάλλευση και των μαθητών τους, σύμφωνα με τη βιογράφο τους, η οποία κυρίως στηρίχτηκε στα ημερολόγια και στην αλληλογραφία των Σαρτρ - Ντε Μποβουάρ, που της εμπιστεύτηκε η υιοθετημένη κόρη τους και κληρονόμος των πνευματικών δικαιωμάτων του έργου τους, Σιλβί Λε Μπον ντε Μποβουάρ.

Πάρα πολλά τα θύματα τους, μεταξύ των οποίων και αρκετοί ανήλικες μαθητές τους που κατα καιρούς αποτέλεσαν όχι μόνο πηγή έμπνευσης για την συγγραφή σπουδαίων βιβλίων αλλά και μήλο της Εριδος για τους  2 εραστές.

Αν αφήσουμε στην άκρη βέβαια τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, οφείλουμε να παραδεχτούμε οτι και οι 2 συγκαταλέγονται στις κορυφαίες μορφές του 20ου αιώνα. 

Από το '40 ως το '70, αυτή και ο Σαρτρ ήταν λαμπρά μέλη της κοινωνικής, πνευματικής αλλά και κοσμικής ζωής του Παρισιού, με τη φήμη που απέκτησαν ωστόσο να τους αναγκάζει πλέον να αποσυρθούν στην ασφάλεια ενός στενού κύκλου οικείων και φίλων. Αυτό δεν σήμαινε βέβαια ότι θα έπαιρνε τέλος και το περίφημο πάθος του ζευγαριού με τα ταξίδια, με τους δυο τους να οργώνουν κυριολεκτικά τον κόσμο, δίνοντας διαλέξεις ή απολαμβάνοντας απλώς τις χαρές ξένων τόπων.

Στις αρχές της δεκαετίας του '40 αφιερώθηκε στο γράψιμο. Το 1945 η Μποβουάρ με τον Σαρτρ άρχισαν να εκδίδουν την αριστερή επιθεώρηση «Μοντέρνοι καιροί». Σαν αντι-αποικιοκράτες την δεκαετία του '50 υποστήριξαν τον αγώνα των Αλγερινών και των Βιετναμέζων για ανεξαρτησία από τη Γαλλία. Αρχικά το ζεύγος Σαρτρ-Μποβουάρ συντάχτηκε με το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και προσκλήθηκε επίσημα στη Μόσχα και στο Πεκίνο, αλλά έπειτα από την σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία (το 1956), στράφηκαν στη διδασλαλία του Μάο. Το 1960 προσκλήθηκαν στην Κούβα του Κάστρο. Πηγή: www.lifo.gr

Το έργο της Μποβουάρ  περιλαμβάνει από πολιτικές θέσεις και φιλοσοφικά δοκίμια μέχρι μυθιστορήματα, βιογραφίες και θεατρικά έργα. Η αλληλοεπιρροή με το Σάρτρ είναι εμφανής σε πολλές περιπτώσεις, τόσο στα κείμενα της Μποβουάρ, όσο και σε αυτά του Σάρτρ, ακόμα και στο μεγαλούργημά του Το Είναι και το Μηδέν. 

Το 1949 δημοσιεύει Το Δεύτερο Φύλο (Le Deuxième Sexe), ένα έργο που σήμερα είναι γνωστό ως «η βίβλος του φεμινισμού» και που, σε κάθε περίπτωση, δίνει μια ριζοσπαστική ερμηνεία στο τι είναι γυναίκα. Για πρώτη φορά, η ταυτότητα της γυναίκας παρουσιάζεται ως κάτι μη φυσικό και μη δεδομένο, ως ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που συντηρεί συγκεκριμένες σεξουαλικές σχέσεις εξουσίας: Η ίδια είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι. 

Τα τελευταία της έργα περιλαμβάνουν λογοτεχνικές προσπάθειες, φιλοσοφικά δοκίμια και αναρίθμητες συνεντεύξεις,  εκδίδει την αυτοβιογραφία της σε 4 τόμους, "Ανικανοποίητη, ψυχρή, λάγνα, νυμφομανής, λεσβία, με εκατό εκτρώσεις, όλα αυτά ήμουν εγώ, ακόμη και άγαμη μητέρα", γράφει  και σηκώνει θύελλα αντιδράσεων,ενώ παράλληλα δεν σταματά να αποτελεί μάχιμη πολιτική φιγούρα: καταφέρεται ακόμα και κατά του πολέμου που κήρυξε η Γαλλία στην Αλγερία και τον βασανισμό των Αλγερινών από τα γαλλικά στρατεύματα..

Η δεκαετία του '70, η μεγάλη στιγμή του φεμινιστικού κινήματος, θα βρει την Μποβουάρ να είναι πλέον ενεργό μέλος του γυναικείου αγώνα: συμμετέχει πάντα σε διαδηλώσεις και συγκρούσεις, εκφωνεί πύρινους λόγους για τη θέση της γυναίκας και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες δράσης για την ανατροπή των καταπιεστικών συνθηκών του γυναικείου ρόλου.Τότε είναι που εγκαινιάστηκε και η  φεμινιστική στήλη στην εφημερίδα της Les Temps Modernes.  

Η Μποβουάρ βιώνει  το 1980 τον θάνατο του συντρόφου της Σαρτρ: συντετριμμένη και απαρηγόρητη, τον αποχαιρετά επισήμως στο βιβλίο-φόρο τιμής που γράφει το 1981. Μετά την απώλεια του Σαρτρ, η ίδια υιοθετεί την εδώ και χρόνια σύντροφό της Sylvie le Bon και περνά το υπόλοιπο της ζωής της αποτραβηγμένη από τη δημόσια ζωή. Πέθανε  από πνευμονικό οίδημα 6 χρόνια αργότερα, στις 14 Απριλίου 1986.

Πηγή : http://el.wikipedia.org

Το 1945 η Μποβουάρ με τον Σαρτρ άρχισαν να εκδίδουν την αριστερή επιθεώρηση «Μοντέρνοι καιροί». Σαν αντι-αποικιοκράτες την δεκαετία του '50 υποστήριξαν τον αγώνα των Αλγερινών και των Βιετναμέζων για ανεξαρτησία από τη Γαλλία. Αρχικά το ζεύγος Σαρτρ-Μποβουάρ συντάχτηκε με το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και προσκλήθηκε επίσημα στη Μόσχα και στο Πεκίνο, αλλά έπειτα από την σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία (το 1956), στράφηκαν στη διδασλαλία του Μάο. Το 1960 προσκλήθηκαν στην Κούβα του Κάστρο. Πηγή: www.lifo.gr

Το 1945 η Μποβουάρ με τον Σαρτρ άρχισαν να εκδίδουν την αριστερή επιθεώρηση «Μοντέρνοι καιροί». Σαν αντι-αποικιοκράτες την δεκαετία του '50 υποστήριξαν τον αγώνα των Αλγερινών και των Βιετναμέζων για ανεξαρτησία από τη Γαλλία. Αρχικά το ζεύγος Σαρτρ-Μποβουάρ συντάχτηκε με το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και προσκλήθηκε επίσημα στη Μόσχα και στο Πεκίνο, αλλά έπειτα από την σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία (το 1956), στράφηκαν στη διδασλαλία του Μάο. Το 1960 προσκλήθηκαν στην Κούβα του Κάστρο. Πηγή: www.lifo.gr

Στις αρχές της δεκαετίας του '40 αφιερώθηκε στο γράψιμο. Το 1945 η Μποβουάρ με τον Σαρτρ άρχισαν να εκδίδουν την αριστερή επιθεώρηση «Μοντέρνοι καιροί». Σαν αντι-αποικιοκράτες την δεκαετία του '50 υποστήριξαν τον αγώνα των Αλγερινών και των Βιετναμέζων για ανεξαρτησία από τη Γαλλία. Αρχικά το ζεύγος Σαρτρ-Μποβουάρ συντάχτηκε με το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και προσκλήθηκε επίσημα στη Μόσχα και στο Πεκίνο, αλλά έπειτα από την σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία (το 1956), στράφηκαν στη διδασλαλία του Μάο. Το 1960 προσκλήθηκαν στην Κούβα του Κάστρο. Πηγή: www.lifo.gΕγιναν οι «αιώνιοι εραστές» και προκάλεσαν τα ήθη της εποχής υπερασπιζόμενοι την ελεύθερη συμβίωση.