ΜΑΡΙΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ:"Θέλεις ν'ανοίξει το μυαλό σου, μάθε ξένες γλώσσες και ταξίδευε όσο μπορείς!"

 

Στις 6 Νοέμβρη του 1989 πέθανε η Μαρία Ιορδανίδου, μιά απο τις πιο αγαπημένες μου πεζογράφους.

Ήμουν πολύ τυχερή γιατί την είχα συναντήσει 3 φορές στην ζωή μου, μέσω της γιαγιάς μιας καθηγήτριας μου που ήταν Αιγυπτιώτισσα και είχε γνωρίσει την κ. Ιορδανίδου στην Αλεξάνδρεια.

Αυτό που έχει χαραχτεί στην μνήμη μου είναι το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός και η ευστροφία της.

Μικρή μαθήτρια εγώ τότε, σχεδόν ενενήντα χρονών αυτή, την θαύμαζα και χαιρόμουν πολύ να βρίσκομαι δίπλα της. Δεν χόρταινα να την ακούω.

Μου έδωσε μια συμβουλή. "Να  μάθεις πολλές γλώσσες μόνο έτσι θ'ανοίξει το μυαλό σου και να ταξιδεύεις πολύ, όσο πιο πολύ μπορείς, άλλωστε και η ζωή τι είναι, ένα ταξίδι δεν είναι και αυτή;"

Πριν λίγο καιρό ένα πρωινό, είδα τυχαία ένα απο τ'αγαπημένα μου έργα στην τηλεόραση, που ήταν και το δικο της αγαπημένο την ΛΩΞΑΝΤΡΑ.

Το λάτρευε, όπως όλοι μας, όχι επειδή ήταν αυτό που την έκανε γνωστή στο ευρύ κοινό, αλλά επειδή ήταν η ίδια της η ζωή, η ιστορία της γιαγιάς της  που ήταν ανοιχτοχέρα και στην ψυχή και στην τσέπη.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

.Μαρία Ιορδανίδου (1897-1989). 

Η Μαρία Ιορδανίδου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, κόρη του μηχανικού του εμπορικού ναυτικού της Αγγλίας Νικολάου Κριεζή και της Ευφροσύνης Μάγκου. Από το 1901 ως το 1909 έζησε με τους γονείς της στην Αθήνα, μετά το χωρισμό τους όμως η Μαρία επέστρεψε στη γενέτειρα και γράφτηκε στο εκεί αμερικανικό κολέγιο. Από το 1914 ως το 1919 έζησε -εγκλωβισμένη από το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και τις ταραχές της ρωσικής επανάστασης κατά τη διάρκεια επίσκεψής της σε συγγενείς της στη Ρωσία- στη Μαριούπολη του Καυκάσου. Κατάφερε να επιβιώσει μόνη παραδίδοντας μαθήματα αγγλικών, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα σε ρωσικό γυμνάσιο. Το 1919 επέστρεψε στην Πόλη και εργάστηκε σε αμερικανική εμπορική εταιρεία. Το 1920 πήρε μετάθεση για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου,όπου ήρθε σε επαφή με τους πνευματικούς κύκλους, έγινε μέλος του κομμουνιστικού κόμματος Αιγύπτου και το 1923 παντρεύτηκε τον εκπαιδευτικό Ιορδάνη Ιορδανίδη. Μετά το γάμο της εγκαταστάθηκε με το σύζυγο και τη μητέρα της στην Αθήνα, όπου εργάστηκε στην πρεσβεία της Σοβιετικής Ένωσης. Το 1931 χώρισε από τον Ιορδανίδη, με τον οποίο είχε στο μεταξύ αποκτήσει δυο παιδιά. Το 1939 απολύθηκε από την πρεσβεία και ξανάρχισε να ασχολείται με τα μαθήματα ξένων γλωσσών. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής καταστράφηκε το σπίτι της και η ίδια διώχτηκε και κλείστηκε σε διάφορα στρατόπεδα. Συνεργάστηκε με το περιοδικό έντυπο του ΚΚΕ. Μόρφωση ως μεταφράστρια. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία εξήντα πέντε χρόνων με την έκδοση του μυθιστορήματος Λωξάντρα. Τιμήθηκε για το έργο της με το Χρυσό Σταυρό και το Οφφίκιο της Αρχόντισσας του Οικουμενικού Θρόνου από το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης (1978). Έργα της μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες. Η Μαρία Ιορδανίδου ανήκει στους έλληνες πεζογράφους της μεσοπολεμικής περιόδου, ειδικότερα στους λογοτέχνες εκείνους που αγαπήθηκαν από το αναγνωστικό κοινό -έργα της με κύριο παράδειγμα τη Λωξάντρα μεταφέρθηκαν και στην τηλεόραση- και αγνοήθηκαν από την κριτική. Βασικά χαρακτηριστικά του έργου της είναι το αυτοβιογραφικό στοιχείο που κυριαρχεί ολοένα και εντονότερα κατά τη διάρκεια της λογοτεχνικής διαδρομής της, η αμέλειά της για μια συστηματική κατανομή του αφηγηματικού υλικού της και η αμεσότητα, ακρίβεια και φυσικότητα του λόγου της. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία της Μαρίας Ιορδανίδου βλ. Αφρουδάκης Άγγελος, "Μαρία Ιορδανίδου", στο "Η μεσοπολεμική πεζογραφία· από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939)", τ. Δ΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1992 και χ.σ., "Ϊορδανίδου Μαρία", στο "Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό", τ. 4, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985.
Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.

ΛΩΞΑΝΤΡΑ

 

"Η Λωξάντρα δεν είναι απλώς βιογραφία, ούτε απλώς μυθιστόρημα. Στο συναρπαστικό αυτό κείμενο, που έγινε ανάρπαστο από την πρώτη του ήδη κυκλοφορία, οι πραγματικοί και οι φανταστικοί χαρακτήρες συγχωνεύονται για να αναπλάσουν την εικόνα της Πόλης πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Μαρία Ιορδανίδου έγραψε το βιβλίο το 1963, όταν ήταν ήδη εξήντα έξι χρόνων, επειδή -όπως έλεγε- δεν ήθελε αυτά τα λίγα πράγματα που ήξερε να τα πάρει μαζί της. Η Λωξάντρα είναι η ιστορία της γιαγιάς της: μέσα από αυτήν, η Μαρία Ιορδανίδου ξαναζωντανεύει μιαν ολόκληρη εποχή, ακόμα και 'τώρα, που όλα αυτά πέρασαν και το χορτάρι της λησμονιάς αρχίζει κιόλας να φυτρώνει''

Πηγή: www.goodreads.com